~Rozdział 7~ Historia lubi się powtarzać

- Rozgość się – mruknęłam, gdy weszliśmy do mojego ogarniętego nieposprzątanym porannym chaosem  pokoju – Idę wziąć prysznic i za pół godziny jestem z powrotem. -
Z delikatnym strachem zostawiłam Nico sam na sam z moimi rzeczami i skierowałam się do łazienki. Gdy stałam pod strumieniem ciepłej wody, postanowiłam przemyśleć wszystkie dotychczasowe wydarzenia, jednak odkryłam cudowne urządzenie jakim jest radio pod prysznicem i skończyłam słuchając i starając się nie śpiewać zbyt głośno, aby Nico mnie nie usłyszał. Na myślenie zawsze będzie czas.
Po skończonym prysznicu szybko ułożyłam włosy (czyt. zostawiam je takie jakie były po wysuszeniu) i nałożyłam mój zwykły makijaż, wzbogacając go o grubszą kreskę eyeliner’em. Zarzuciłam na siebie szlafrok i skierowałam się w stronę mojego pokoju.
- Ta biała sukienka jest ładna – powiedział Nico, widząc, że już wróciłam.
Chłopak nie krępował się, tylko bez zbędnych ceregieli otworzył moja walizkę i przeglądał sobie rzeczy.
- Fajny komplecik, jego też powinnaś założyć – rzucił w moja stronę bieliznę wykonaną prawie jedynie z kremowej koronki.  Dostałam ją od moich koleżanek z klasy na 16 urodziny jako „prezent dla dorosłej kobiety”.
- Nigdy jej nie nosiłam i nie mam zamiaru – mruknęłam upokorzona w jego stronę.
- Dlaczego? Bo jest zbyt seksowna? – uniósł kącik ust do góry. Nienawidziłam gdy to robił. Jego twarz była wtedy jeszcze bardziej urzekająca denerwująca niż zwykle.
Posłałam mu mordercze spojrzenie, starając się ukryć wpełzający na twarz rumieniec.
- I ty pracowałeś dla mojej matki? – rzuciłam ironicznie.
- W życiu zdarzają się różne pomyłki – uśmiechnął się. Nie mogłam ukryć rozbawienia, jego uwagą.
- Daj mi to, idę się przebrać – wzięłam od niego białą sukienkę. Miał rację, była śliczna i nie wiem dlaczego wcześniej jej nie nosiłam.
- Założysz też tą bieliznę? – zatrzymałam się w drzwiach na dźwięk jego pytania.
- Tak, ale nie masz się co cieszyć, bo i tak jej nie zobaczysz – pokazałam mu język.
- To się jeszcze okaże – mrugnął do mnie, a ja wzdychając bezradnie, opuściłam sypialnię.
Zauważyłam, że wytrzymywanie w towarzystwie Nico szło mi coraz lepiej. Już nie ekscytowałam się tak bardzo każdym jego słowem wypowiedzianym w moją stronę. Oczywiście, nie żeby kiedyś tak było.
Nie próbuj się oszukiwać, wszyscy wiemy, jak to wyglądało –mruknął głos, którego zaczynałam już serdecznie nienawidzić.
Gdy wróciłam do pokoju przebrana, Nico popatrzył na mnie z uznaniem. Motyle w moim brzuchu znowu delikatnie się uniosły i sprowadziły uśmiech na moją twarz.
Sukienka była bez ramiączek, więc założyłam do niej srebrny łańcuszek w kształcie klucza wiolinowego. Jej materiał opinał mi biust, a zaraz pod nim opadał w dół zwiewnymi falbanami. Aby dokończyć stylizację, założyłam jeszcze beżowe szpilki , telefon wciskając do kopertówki o tym samym kolorze i zakomunikowałam Nico, że możemy iść.

- Skoczymy jeszcze do mnie po samochód.-
- Chcesz adres Harrego? – zapytałam, a Nico delikatnie skrzywił się na imię bruneta.
- Wiem gdzie on mieszka – fuknął urażony, jakbym powiedziała coś złego – ślicznie wyglądasz – powiedział jakby na odwrócenie tematu, ale coś podpowiadało mi, że mówił szczerze.
Uśmiechnęłam się w podziękowaniu i przekręciłam klucz w drzwiach gdy opuszczaliśmy mieszkanie.

Słońce było już czerwone, gdy przemierzaliśmy ulice Charleston. Tylko na chwilę zatrzymaliśmy się pod domem Tristiana, by Nico mógł się przebrać. Wciąż nie wiem, czy to dobry pomysł, że idziemy razem. Minęło dopiero dwa dni odkąd naprawdę miałam okazję poznać się z Nicolasem a już traktują nas jako parę. Owszem, uważam, że Nico jest atrakcyjnym i zabawnym i mega zajebiście przystojnym, cudownym, niesamowitym chłopakiem, ale nie znam go jeszcze dobrze. A co jak okaże się, że wyrywa dziewczyny tylko na chwilę, żeby potem z nimi skończyć? Dupków na świecie jest niemało, szczególnie tych, którzy nudzą się dziewczynami gdy te w końcu im się oddają. Gdy Nico idzie do łazienki, ja przypominam sobie o Jane. Wychodzę przed dom, żeby chłopak nie mógł nic usłyszeć i telefonuję do niej.
-Halo? –Głos w słuchawce przerywa monotonny dźwięk wybierania.
-Hej Jane! Przepraszam że nie zadzwoniłam zaraz po przyjeździe. Miałam masę spraw na głowie. –Po krótce opowiedziałam jej co wydarzyło się przez cały ten czas, pomijając bliższe relacje z Nico. Dziewczyna nie jest jednak głupia, i sama domyśliła się, że nie jest dla mnie tylko znajomym.
-O matko! Myślisz, że pocałuje cię na tej imprezie? Ale byłoby słodko! –Piskliwy głosik w słuchawce przemienił się w chichotanie. Choć sama wewnątrz również piszczałam na myśl o pocałunku z nim, starałam się brzmieć na opanowaną.
-Nie przesadzaj. Nico jest tylko moim przyjacielem. Nic mnie z nim nie łączy… -Mocno zaakcentowałam ostatnie zdanie. Zorientowałam się, że ktoś mnie obserwuje. Odwróciłam się i z bijącym sercem potwierdziłam moje przypuszczenia. W drzwiach stał Nicolas, z mokrymi jeszcze włosami, w lekko rozpiętej koszuli i dżinsach. Poczułam się strasznie głupio. Cisza, jaka nastała, była nie do zniesienia. Jedyny dźwięk to „Halo?!” dobiegające z komórki. Nie odrywając wzroku od Nico, przyłożyłam komórkę do ucha.
-Jane, pogadamy później, muszę kończyć, pa. –I wyłączyłam się. Nicolas dalej patrzył na mnie…z wyrzutem? Na jego twarzy prędzej dostrzegłabym grymas bólu niż złości. Mimo, że nie byliśmy parą, czułam się okropnie.
-Nico, ja…
-…nie tłumacz się. Przecież nie zrobiłaś nic złego. Jedziemy? –Powiedział, trochę bardziej oschle niż zazwyczaj. Nie odzywając się, wsiadłam do srebrnego wozu Nico.  Chciałam rozluźnić jakoś napiętą atmosferę. Albo zrobić cokolwiek, żeby przerwać to okropne milczenie.
-Pokażesz mi kiedyś swoje obrazy? –Zagadnęłam cicho. Nico jednak nie odezwał się i wciąż patrzył przed siebie. Aż tak się wkurzył? Myślałam, że on nie czuje do mnie…,że nie uważa, że my….no…. Jechaliśmy tak kilka minut w milczeniu. Nagle Nico gwałtownie zahamował samochód.
-Przepraszam. To było strasznie dziecinne z mojej strony. Jeśli przeszkadza ci moje towarzystwo, albo po prostu masz mnie dość, powiedz mi to teraz. Bo wiesz… uważam, że jesteś niezwykłą dziewczyną. Ach, Zoey! Po prostu…no wiesz….
-Bardzo lubię twoje towarzystwo, Nico. –uśmiechnęłam się do sfustrowanego  chłopaka. Nachyliłam się i delikatne musnęłam wargami jego policzek. Czułam jak mocno biło mi serce, byłam z nim sam na sam, na środku pustej ulicy, prowadząc poważną rozmowę, co z Nico nie zdarza się zbyt często. Chciałam usiąść z powrotem, jednak Nico złapał mnie za nadgarstek. Popatrzył na mnie, w jego oczach dostrzegłam coś w rodzaju głodu. Pragnienia. Ale była to tylko nieznaczna iskierka, pośród jego oceanicznych, lazurowych oczu. Trwaliśmy tak chwilę, czułam, że zaraz zemdleję. Nico wyciągnął drugą rękę i najostrożniej jak mógł, odgarnął nią kosmyk włosów z mojej twarzy.
-Nie jedźmy tam… możemy tu zostać…- wyszeptał ledwo słyszalnie. Następnie tą samą dłonią dotknął mojego policzka, delikatnie przesuwał palce na wargi. Czułam jak świat wiruje. Pragnęłam go. Pragnęłam więcej. Wiedziałam, że jeśli zaraz czegoś nie zrobię, stracę nad sobą panowanie. Chwyciłam jego dłoń w swoje dłonie i powoli położyłam ją na jego kolanie. Znowu pocałowałam go w policzek, szepcząc mu do ucha. – Jedźmy już. – i wróciłam na miejsce. Choć z zewnątrz wyglądałam na opanowaną to w środku wszystko we mnie biło, latało, szalało. Nico zrobił zasmuconą minę, jednak posłusznie chwycił za sprzęgło i ruszyliśmy z miejsca. Gdy już w oddali widzieliśmy dom Harrego, Nico zaśmiał się.
-Ty mnie kiedyś wykończysz. –Uśmiechnął się, pokazując białe zęby. Ja? To prędzej on mnie wykończy. Skoro samo całowanie w policzek wywołało u mnie zawroty głowy, to co dopiero…czułam jak rumieniec napływa mi na twarz.  Nico tymczasem założył swoje czarne pilotki i jak rycerz na swym czarnym rumaku, pognał w stronę zachodzącego słońca.

~Rozdział 6~ Zazdrosny Nico

Gdy dogoniłam Nicolasa, wciąż wyglądał na zdenerwowanego. Nie wiedząc, co powiedzieć i czy w ogóle się odzywać, szłam jedynie u jego boku, obserwując nadmorską przestrzeń.
- Przepraszam cię - wypuścił powietrze, jakby uchodziło z niego napięcie – nie wiedziałem, że Tracy nadal tam pracuje. -
- Nic się nie stało. Nie musisz się tłumaczyć, to twoje prywatne sprawy – uśmiechnęłam się blado, w duchu krzycząc, aby powiedział, co ma wspólnego z  tą dziewczyną -  nie czuj się w żaden sposób zobowiązany czy coś. -
- Myślę, że po wczorajszym zajściu u mnie jestem ci winny wyjaśnienia -
- I coś poza tym też – dodał po chwili, uśmiechając się znacząco.
Motyle w moim brzuchu zawirowały delikatnie. Dlaczego teraz wkracza na ten temat? Pragnęłam odwlec rozmowę o naszym prawie-pocałunku najdalej jak się da, a najlepiej w ogóle jej nie odbywać tylko przejść do czynów, zachowywać się jakby nic nie zaszło. Mój .. strach? Tak, chyba mogą to nazwać strachem był spowodowany najprawdopodobniej snem, do którego nie chciałam wracać,  a Nico wyjeżdża z takim tekstem? I to jeszcze w miejscu publicznym… Łu-hu! Szanse kompromitacji wzrosły o 50 procent.
- Chyba nie boisz się rozmawiać o tych sprawach? -  był wyraźnie rozbawiony moja reakcją, zupełnie jakby czytał mi w myślach.
Nadal czułam się traktowana jak dziecko. Okej, jestem nastolatką, ale to automatycznie nie robi ze mnie niedojrzałej.
Nagle obok nas zatrzymał się granatowy kabriolet, ratując mnie od odpowiedzi i zrobienia z siebie idiotki.
- Hej, Zoey! – zobaczyłam za kierownicą Harry’ego w ciemnych okularach pilotkach i ze zmierzwionymi przez wiatr włosami - Pamiętaj o dzisiejszej imprezie. O 18 u mnie, adres znasz – uśmiechnął się zawadiacko, nawet nie obdarzając Nico spojrzeniem.
Już chciałam się jakoś wymigać, żeby nie musieć patrzeć na Tracy i księżniczkową łunę wokół jej postaci, ale wtrącił się Nico:
- Chętnie przyjdziemy -
Posłałam mu zaskoczone spojrzenie. Harry był równie zdziwiony, co ja.
- Razem ? – zapytał dla pewności.
- Tak, razem, we dwoje, wspólnie. Coś jeszcze ci wyjaśnić? – Nico uśmiechnął się z ironią. Nie rozumiałam, dlaczego był taki niemiły.
- Nie.. To znaczy … - Harry zawahał się -  Wy dwoje… jesteście razem? -
- Tak – potwierdził Nico, w tym samym momencie kiedy ja energicznie zaprzeczałam naszemu rzekomemu związkowi krzycząc „nie!”.
Rozbawiony Harry rzucił nam spojrzenie znad sowich okularów.
- Dogadajcie się i dajcie mi znać na imprezie – mrugnął do mnie i odjechał równie szybko jak się pojawił.
- Zawsze wszystko musisz zepsuć? – rzucił do mnie urażony Nicolas.
- Ja? To ty wyjechałeś niewiadomo skąd, że chodzimy ze sobą! – prychnęłam zdziwiona.
- Wyszliśmy na kompletnych  debili – zignorował moją wypowiedź.
- Jeśli przebywasz w moim towarzystwie, powinieneś się przyzwyczajać, że ludzie biorą nas za nie do końca normalnych – próbowałam rozluźnić atmosferę.
- Bardzo śmieszne – wyczułam obrażony ton w wypowiedzi chłopaka.
- O co ci chodzi? Dlaczego tak ci zależy, aby myślał, że jesteśmy razem? – spytałam zaskoczona.
- Bo na ciebie leci – powiedział śmiertelnie poważnym tonem Nico.
- Co? –wybuchłam niepohamowanym śmiechem, słysząc jego „spostrzeżenie”. Harry? Leci? Na mnie? Hahahahahaha, dobry żart.
- Czekaj… czy ty jesteś zazdrosny? – postanowiłam trochę się z nim podrażnić.
- Jesteś tak we mnie zapatrzona, że nie muszę się o niego martwić – posłał mi buziaka w powietrzu.
Nie wiem dlaczego, ale ta rozmowa sprawiała, że motylki w moim brzuchu wirowały. Kręciło mnie droczenie się z nim.
- Lepiej już nic nie mów -  wywróciłam oczami.
Popatrzył na mnie rozbawiony i znowu poczułam się jak dziecko, które zaskoczyło swoim zachowaniem rodzica.
- Chodźmy na dworzec. Potrzebujesz ubrań na imprezę, na którą się wybieramy – zmienił temat, za co mu podziękowałam.
- Czy ja mówiłam, że gdziekolwiek z tobą idę? – prychnęłam naburmuszona
- A nie chcesz? – uniósł brew i uśmiechnął się z ironią.
Tak szybko zmienił nastawienie, że przestałam nadążać.
- Nie o to chodzi.. ja tylko… Ugh! – wydałam z siebie bliżej nieokreślony dźwięk, dlaczego Nico tak na mnie działał?! – chodźmy już na ten dworzec – burknęłam zirytowana, na co Nicolas wydał z siebie jedynie pomruk rozbawienia.
Ruszyliśmy, a ja przez całą drogę ukradkiem podziwiałam idealne rysy jego ślicznej twarzy obserwowałam krajobraz, który chłopak mi zasłaniał.

- To co z tymi wyjaśnieniami, które, jak sam przyznałeś, jesteś mi winny? – zagadnęłam Nico, gdy wyszliśmy z dworca z moją walizką u boku.
- Byłem ciekaw ile wytrzymasz, walcząc z ciekawością  -na jego twarzy pojawił się triumfalny uśmieszek.
- Nie chcesz to nie mów, po prostu myślałam, że skoro… -
- Tylko winny się tłumaczy – przerwał mi -  Ale okej, nie będę cie trzymał w niepewności.  Tracy to moja była. Mamy trochę… burzliwą przeszłość. Rozstaliśmy się, a w zasadzie to ja się rozstałem, bo ona nadal nie może przyjąć do wiadomości, że ją rzuciłem. Irytował mnie jej charakter. Zachowywała  się jak jakaś królowa. -
Czyli miałam rację oceniając Tracy - sama okładka. Cieszę się Nie dziwię się, że Nico z nią zerwał. Ja nie mogłam wytrzymać kilku godzin w jej towarzystwie, a co dopiero dni! Już miałam coś odpowiedzieć, ale dostrzegłam nabiegającą do nas z naprzeciwka Anę. Czy to jakiś Dzień Przerywania Ważnych Rozmów?! Po grymasie na twarzy Nico stwierdziłam, że tez nie był zbyt zadowolony.
- Zoey! Jak dobrze, że cię widzę! – przytuliła mnie na powitanie i trajkotała dalej - Dziś wieczorem przychodzi Eric, mamy kolację rocznicową i byłoby fajnie gdyby… -dziewczyna urwała, bojąc się dokończyć.
Spokojnie Ana, wiem co chcesz powiedzieć.
- I byłoby fajnie, gdyby mnie nie było w domu – uśmiechnęłam się wyrozumiale. To takie miłe z jej strony.. Mówi mi wprost, że nie powinno mnie być w mieszkaniu, bo ona i jej chłopak będą sobie urządzać szaloną noc seksu. W sumie chyba dobrze, że mnie ostrzegła. Nie chciałabym wejść do domu i przyłapać ich na pieczeniu babeczek i przy okazji wykonywaniu innych czynności na blacie kuchennym… Jejku! O czym ja do cholery myślę?!
- Możesz przenocować u mnie – zaproponował Nico – Tristian wyjechał dzisiaj na jakieś zawody surferów w Miami, więc będziemy mieli spokój. -
Popatrzyłam na niego zdziwionym i jednocześnie przerażonym wzrokiem. „Będziemy mieli spokój”.. COOOOOO? Nie chcę wiedzieć, co miał na myśli.  Nie chcę do niego iść, ale nie mam wyboru. Albo mieszkanie Nico albo dworzec autobusowy. DZIĘKUJĘ CI BARDZO ANA.
- To miłe z twojej strony – starałam się ukryć drżenie głosu, spowodowane dwuznaczną propozycją – całe mieszkanie twoje. Udanej zabawy – uśmiechnęłam się najszczerzej jak potrafię i mrugnęłam dyskretnie do Any, która na dźwięk mojej zgody była cała w skowronkach.
- Dziękuję wam, twój chłopak jest wspaniały! – rzuciła mi się na szyję i po chwili pobiegła w przeciwnym kierunku, prawdopodobnie do fryzjera albo kosmetyczki.
- Dlaczego ludzie biorą nas za parę?!- uniosłam głowę ku niebu, szukając odpowiedzi u samego Boga
- Widocznie do siebie pasujemy – mówi  Nico, zanim wchodzimy do budynku, w  którym mieszkam.

~Rozdział 5~ Sunset Miami Bar

-Tracy! Przynieś jeszcze serwetki! –Już na progu powitał mnie donośny głos czerwonowłosej dziewczyny. Miała mocno podkreślone, czarną kredką, oczy oraz kolczyka pod dolną wargą. Akurat przecierała stolik gdy podeszłam do niej i zapytałam nieśmiało:
-Hej, jestem Zoey Moore, miałam tu pracować. Czy jest tu gdzieś szef? –Wydusiłam z siebie najmilej jak potrafiłam. Wzrok dziewczyny jednak momentalnie mnie zgasił. Obejrzała mnie od dołu do góry. Gdy skończyła ten dziwny przegląd, wróciła do przecierania palmowego mebla.
-TRACCCYYYY!!! Rusz się z tymi serwetkami!!! –Krzynęła, zupełnie mnie ignorując. Stałam w tym samym miejscu, niepewna co teraz zrobić. Rozejrzałam się po wnętrzu –wszędzie panowały motywy palm, bambusów, na jednej ścianie wisiały deski surfingowe. Nagle zza drzwi wyszła nieziemsko śliczna blondynka. Jej długie, proste włosy sięgały jej aż do pośladków. Miała na sobie króciutką bluzkę, odsłaniającą jej płaski, opalony brzuch, o którym marzy każda dziewczyna. Delikatny makijaż,  tylko potęgował jej egzotyczny wygląd. Od patrzenia na nią momentalnie poczułam się jak brzydka, szara flądra którą może wyrzuciło na brzeg zaraz przy pięknej syrenie. Spojrzała na czerwonowłosą, znad długich rzęs. W ręku trzymała paczkę serwetek. Domyśliłam się, że to musi być ta Tracy.
-To ostania paczka, Emma. Przeszukałam cały magazyn. –Podeszła i wręczyła jej serwetki. Emma wzięła je i spojrzała na mnie.
-Na razie to ja tu żądzę. Wyluzuj nowa, będzie spoko. –Puściła mi oczko i uśmiechnęła się. Odetchnęłam z ulgą i odwzajemniłam uśmiech. Emma zawołała pozostałych. Z kuchni wyszły jeszcze dwie dziewczyny i brunet, który, jak się później dowiedziałam, miał na imię Harry.
-Okej dziewczyny, to jest Zoey, oprowadźcie ją, pokażcie jej co ma robić. –Rozkazała i natychmiast wróciła do czyszczenia stolika. Nieśmiałość wzięła górę, zaczęłam uśmiechać się nerwowo. Poszłam za nimi do kuchni. Małe, skromne pomieszczenie, prawie w całości białe, było idealnie wyczyszczone i posprzątane.
-Jestem Jessica. Mów mi Jess, Jessy, Brownie lub jakkolwiek chcesz.  –Brunetka uśmiechnęła się szeroko i podała mi rękę. Miała ciemne, kasztanowe oczy, zupełnie jak jej włosy. Mocno pofalowane, sięgały jej do ramion. Mimo krótkiego pobytu tutaj już zdążyła złapać delikatną opaleniznę. W głowie majaczała mi myśl „zapamiętaj imiona, zapamiętaj imiona, zapamiętaj imiona…”. Następnie przedstawiła się „nieco” grubsza dziewczyna. Jej włosy przypominały coś a la wymiociny jednorożca –krótko ścięte, niebiesko-zielono- fioletowe. Ograniczyła się do podania imienia. Michelle. Choć prosiła by zwracać się do niej Michi. Nie czekała nawet aż odpowiem, wyciągnęła papierosa i wyszła na zaplecze. Jessica jeszcze raz się uśmiechnęła i delikatnie potruchtała za nią. Tymczasem odwróciłam się do blondwłosej piękności, która stała z założonymi rękami i czekała, aż zwrócę na nią dostateczną uwagę.
-Ja jestem Tracy. Szczerze mówiąc, jestem jedyną normalną tutaj osobą. Jessy zachowuje się, jakby była psychicznie chorą dziewczynką, która przedobrzyła z środkami rozweselającymi a Michi…no, sama widziałaś. Dużo razy proponowałam jej dobrą dietę. –Wzruszyła ramionami. Oho, królowa. Nienawidzę takich osób. Już po samym wyglądzie powinnam się domyślić, że jej ego jest wyższe niż czarne szpilki które ma na sobie, ale postanowiłam, że nie będę oceniać książki po okładce. Cóż, jak widać,  ta książka składa się tylko z okładki. Z dużej ilości okładek. W sumie to nie jest nawet książka. Książka nie może być tylko okładkami. No chyba że to jakiś rodzaj książki, w której pokazane są różne rodzaje i gatunki okładek..
Zaraz, zaraz, co ja gadam?! To nawet już nie jest metafora! Wyczekujące spojrzenie Tracy uświadamia mi, że coś do mnie mówiła.
-Słuchaj, wiem, że się stresujesz, ale mam zamiar powtórzyć ostatni raz i radź sobie sama. Tu są gary, ale nie będziesz ich potrzebować. Twoim zadaniem będzie przyjmowanie zamówień i przecieranie stolików raz na jakiś czas. Chyba sobie poradzisz?
-Jasne. –Odpowiedziałam krótko. Tracy kiwnęła głową zadowolona i wyszła. Gdy miałam pewność, że zostałam sama, wyciągnęłam telefon i sprawdziłam wiadomość.

Hej śliczna, przepraszam cię za Trisa, już zaczynało być miło. J Co ty na to, żebym odebrał cię po pracy i pokazał okolicę? Miłych snów,
Nico

Poczułam dziwne uczucie w brzuchu. Do końca dnia nie mogłam przestać myśleć o tym smsie. Na szczęście klientów było tak niewielu, że nie musiałam obrywać za moje rozkojarzenie. Spacer z Nico? Po pracy? W dodatku nazwał mnie śliczną. Tak, chcę z nim wyjść, chcę, chcę, bardzo chcę!!!  Nie wiem, czy pójdę. W dodatku Harry zaprosił nas na imprezę u jego kolegi, z okazji rozpoczęcia wakacji. To chyba byłby dobry pomysł, gdybym poszła i zintegrowała się z innymi. Gdy moja zmiana dobiegała końca, w drzwiach zobaczyłam…Nicolasa. Znów patrzyłam na niego jak na obrazek. Obrazek znajdujący się w magazynach z modą. Ręce zaczęły mi drżeć, gdy popatrzył na mnie i ku zdziwieniu przechodzącej obok Michi, podszedł do mnie.
-Już kończysz? –Uśmiechnął się. –Widzę, że udało ci się zdążyć na czas, jednak cię nie wylali, gratuluję. –Zachichotałam cicho jak dziewczynka, która dostała nową lalkę. Chłopak chyba nic nie robił sobie z wpatrujących się w niego oczu pozostałych dziewczyn, tylko delikatnie odgarnął kosmyk moich włosów z twarzy i założył mi je za ucho. Poczułam jak ciepły, przyjemny prąd spływa po moim ciele, od miejsca, w którym mnie dotknął, aż po czubki palców u stóp.
--Nico? –Usłyszałam głos, na dźwięk którego chłopak  momentalnie się wyprostował i  wyciągnął rękę z moich włosów, jakby został przyłapany na robieniu czegoś złego. Zdziwiona i zła odwróciłam się, by ujrzeć Tracy. –Gdzieś ty się podziewał tyle czasu co? –Dziewczyna lekkim krokiem podeszła do nas i musnęła go ustami w policzek. Nico wyglądał na zdezorientowanego, ale nie mniej niż ja. Ja. Byłam. W szoku. Co tu się dzieje?! „Mówiłem Ci, taki ideał musi mieć dziewczynę” -odzywał się mój rozsądek.
-Tracy…co ty tu robisz? Myślałem, że wyjechałaś do Włoch, mieszkać u cioci…
-Stęskniłeś się za mną? –Rzuciła kąśliwie blondynka. Nico tylko zilustrował ją surowym spojrzeniem.
-Chodź Zoey. Wychodzimy. –Powiedział do mnie, wciąż patrząc na blondynkę. Nigdy nie widziałam, żeby Nico patrzył na kogoś z taką powagą i…złością? Mimo, że normalnie wygarnęłabym mu, że nie będę słuchać jego rozkazów, to posłusznie odłożyłam ścierkę, pożegnałam się z dziewczynami i Harrym, a następnie wybiegłam za Nico, który pośpiesznie wyszedł z budynku.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Hej, tu Ellie :) Chciałam tylko powiedzieć, że rozdziały staramy się dodawać co OKOŁO 10 dni ;) No i serdecznie dziękujemy za komentarze, każdy jest na wagę złota <3 Miłego dnia :*

~ Rozdział 4 ~ Zakłopotana do potęgi

*Czytając zwróćcie uwagę na czas w jakim pisane są fragmenty ;)*

Noc była wyjątkowo ciepła, a niebo bezchmurne. Nawet z centrum oświetlonego miasta można było dostrzec gwiezdne konstelacje na niebie. Księżyc powoli wchodził w fazę nowiu, tworząc bijący białym blaskiem sierp. Delikatny, nadmorski wiatr muskał mi twarz jednocześnie przynosząc świeże powietrze. Nasze kroki odbijały się długim echem na pustej ulicy, a cienie naszych postaci  znikały i pojawiały się w blasku ulicznych latarni. Nico nic nie mówił, a ja nie mogąc znieść niezręcznej ciszy, postanowiłam ją przerwać.
- Czym się interesujesz? – wypaliłam z najbardziej oklepanym pytaniem świata.
Chłopak milczał chwilę, poczym całkowicie poważnym tonem odpowiedział:
- Lubię malować –
- Ty? – zapytałam  zdziwiona – zawsze myślałam, że kręcą cię finanse, ekonomia i te sprawy, a tu taka niespodzianka. -
Nico uśmiechnął się i pierwszy raz zauważyłam, że jest trochę.. zakłopotany? Tak, pan zawsze-pewny-siebie właśnie się zawstydził.
- Wiesz.. ja po prostu myślę, że to jest wspaniałe. Możesz stworzyć coś z niczego, wyżyć się na kartce papieru, przelać na nią swoje emocje, całą złość, szczęście lub smutek jaki w tobie siedzi – dodał cicho.
Popatrzyłam na niego oniemiała. To była chyba najbardziej refleksyjna rzecz, jaka kiedykolwiek wyszła z jego ust.
- To prawda. To co powiedziałeś. Uważam, że sztuka co coś cudownego. Chociaż sama nie umiem narysować nawet prostej kreski, domyślam się , że malowanie musi być czymś wielkim. -
- To chyba budynek, w którym mieszkasz – chłopak odwrócił nagle temat i magiczna atmosfera prysła. Rozumiem, że limit głębokich konwersacji został na dziś wyczerpany.
- Dziękuję, że mnie odprowadziłeś – uśmiecham się szczerze.
Kiedy myślę, że nic już się nie wydarzy i rozstaniemy się we względnym spokoju, dzieje się coś dziwnego.
Nico przybliża się do mnie i patrzy mi w oczy. Stoję jak zaczarowana, nie mogąc wyrwać się z uroku jaki na mnie rzucił. Chłopak kładzie dłoń na mojej tali i delikatnie przyciąga do siebie. Jest  tak blisko, że czuję jego ciepły, słodki oddech. Spod zmrużonych powiek przebłyskują błękitne tęczówki, a kosmyk blond włosów, które zdają się odbijać światło księżyca, opada niesfornie na czoło.
- Zoey – szepta, zbliżając usta do moich.
Również przymykam oczy, całkowicie poddając się chwili. Motyle w moim brzuchu szaleją, a tętno ciągle przyspiesza.
Czuję jak fala gorąca rozlewa się po moim ciele, gdy wargi Nico dotykają moich. Chłopak przyciąga mnie jeszcze bliżej i nasze ciała stykają się niemal każdym centymetrem. Oplatam ręce wokół szyi Nicolasa, poddając mu się całkowicie. W tym stanie może zrobić ze mną co tylko chce. Nie myślę jasno, serce przejmuje władzę nad rozsądkiem.
Nagle czuję wibracje w kieszeni moich spodni. Dlaczego teraz? – przeklinam Anę w myślach. To musi być ona. 
Chcę odebrać, jednak Nico mnie powstrzymuje. Po piątym sygnale nie wytrzymuję i z trudem odsuwam od siebie chłopaka. Niezbyt go to cieszy, mnie z resztą też.
- Ana, za kilka minut będę w domu i wszystko ci wytłumaczę – bąkam szybko w słuchawkę i nie dopuszczając dziewczyny do słowa, rozłączam się. – Powinnam już iść – mruczę zakłopotana w stronę Nico. Przyciąganie, które czułam przed chwilą, zmieniło się w nagłe zdystansowanie.
Ruszam ze spuszczoną głową w stronę swojego mieszkania, jednak nagle chłopak chwyta mnie za ramię i przytwierdza do ściany budynku, obok którego stoimy.
- Nie lubię, kiedy ktoś mi przerywa – szepta, ponownie zbliżając twarz do mojej.
Jego zachowanie zaskakuje mnie z każdą sekundą. Wiem, że powinnam to przerwać,  pomyśleć o konsekwencjach i o tym, że w ogóle go nie znam, ale nie potrafię
Nasze usta dzielą milimetry. Rozpoznaję słodycz jego oddechu. Nie mogę się ruszyć, jakaś wewnętrzna blokada sprawia, że jedyne o czym myślę to Nico. Jego wargi są tuż przy moich…
- Bip. Bip. Bip. Bip. Bip – zerwałam się zdyszana z łóżka i uderzyłam ręką w budzik. Jezusie.. co to było?! Serce bije mi szybciej niż zazwyczaj, a wargi są ciepłe i nabrzmiałe. Czy ja przed chwilą…?
To tylko sen, nic się tak naprawdę nie stało. – uspokajam się w myślach. Dla pewności odtwarzam wczorajszy wieczór.
Wyszliśmy od niego, rozmawialiśmy o zainteresowaniach i Nico wspomniał, że lubi malować. Potem się pożegnaliśmy i to wszystko. Nic się nie wydarzyło. To był tylko sen. Tak, zwykłe marzenie senne, nic znaczącego.
Podobno sny odzwierciedlają nasze najskrytsze pragnienia – zaszydził ze mnie głosik w podświadomości.
Zignorowałam go i postanawiam ogarnąć nowy pokój, siebie i najlepiej całe swoje życie. Jeden dzień, a tak dużo do przeanalizowania…

*

Słońce, które już na dobre wstało, muskało mnie swoimi promieniami. Wyspana jak nigdy dotąd sięgnęłam po komórkę.  Napis na niej informował mnie o dwóch nowych wiadomościach. Pierwsza z nich była od Jane.

Hej, Zoey! I jak tam jest? Poznałaś już kogoś? J Zadzwoń do mnie, gdy będziesz mieć czas! xx

Uśmiechnęłam się. Już chciałam napisać „Tak, poznałam kogoś, jest mega przystojny, zabawny, i prawie się całowaliśmy. Tak, tak, pierwszego dnia”. Westchnęłam. Powinnam definitywnie na jakiś czas dać sobie spokój z Nicolasem. To wszystko dzieje się za szybko, a ja mam pracę…zaraz, zaraz…Poderwałam się szybko z łóżka i popatrzyłam na zegarek. Cholera, cholera, cholera! Już dziewiąta! Powinnam być w pracy  za pięć minut! Spóźnić się pierwszego dnia! Nie zdążając przeczytać drugiej wiadomości, biegnę do łazienki i myję się w czasie krótszym niż dwie minuty. Z przerażeniem przypomniałam sobie o braku moich ubrań. Otworzyłam szeroko oczy czując, że jeśli czegoś nie zrobię, wyleją mnie zanim w ogóle zaczęłam pracę.
-Aaanaaaa!! –Krzynęłam i pobiegłam do jeszcze śpiącej dziewczyny. –Jezu, Ana, błagam cię, pożycz mi jakieś ciuchy, wszystko ci później wytłumaczę! –Potrząsnęłam ją za ramię. Dziewczyna oparła się na ramieniu i spojrzała nieobecnym wzrokiem w przestrzeń. Pokazała palcem na szafę i…poszła spać dalej. Szybko rzuciłam się do ubrań i wyciągnęłam pierwsze lepsze spodnie i biały, obcisły t-shirt. Wybiegłam z domu, zanim wskazówka na zegarze pokazała 9:05. Zdyszana, biegłam ulicą, chociaż tak naprawdę nie wiedziałam dokąd biec. Nagle zatrzymało mnie trąbienie samochodu. Odwróciłam się i zamarłam.
-Nico?! Czy ty mnie śledzisz? –Wykrzyczałam. Blondyn siedzący w srebrnym, połyskującym samochodzie uśmiechnął się. Też miał na sobie białą bluzkę. Piękne, błękitne oczy zasłonił pilotkami.
-Wsiadasz czy nie? Wyglądasz jakby ci się spieszyło. –Zaśmiał się. Przez ułamek sekundy zawahałam się, jednak szybkim i zdumiewająco płynnym, jak na mnie, ruchem, wślizgnęłam się do auta.
-Sunset Miami Bar. Wiesz gdzie to jest? –Zapytałam, poprawiając zaczęty rano makijaż. Włosy przyjemnie rozwiewał mi wiatr.
-Pewnie. Często chodzę tam ze znajomymi. –Rzucił krótko. Uśmiech zniknął z jego twarzy, ale nie zastanawiałam się nad tym długo. Pod wpływem silnego wiatru, bluzka Nicolasa opięła się mu na brzuchu, pokazując mięśnie. Znów nie mogłam oderwać od niego wzroku, przypominał jednego z greckich bóstw-idealne ciało, włosy, twarz, uśmiech. Momentalnie powróciły do mnie wspomnienia ostatniego dnia, oraz sen. Popatrzyłam na jego wargi. Ciekawe ile już kobiecych ust one całowały? Nico uśmiechnął się. Znów nie mogłam oprzeć się wrażeniu i wizji mężczyzny z reklamy pasty do zębów.
-Dlaczego mi się tak przyglądasz? To krępujące, Mo. –Wciąż się uśmiechał, nie odrywając wzroku od drogi. Zrobiłam się czerwona i odwróciłam się. –Chociaż, w sumie też bardzo słodkie. –Zatrzymał auto i popatrzył na mnie. –Sunset Miami bar. Masz dwie minuty spóźnienia, ale chyba nikt tego nie zauważy. Nie pierwszego dnia, kiedy prawie w ogóle nie ma ruchu. Powodzenia.
-Dzięki. –uśmiechnęłam się. –I dzięki za powiezienie. W życiu bym tu nie dotarła.
-Z czasem się przyzwyczaisz. –Ściągnął okulary i odwrócił się do mnie. –A co do wczorajszego dnia, no wiesz…zanim przyszedł Tristian…
-...Możemy dokończyć tą rozmowę później? Bo wiesz, trochę mi się spieszy. –Nerwowo odparłam. Jedyna wymówka, jaka przyszła mi w tej chwili do głowy. Nico kiwnął głową i rzucił „Jasne”, po czym wiedząc, że teraz nic nie wskóra założył okulary. Szybko wyszłam z samochodu, tym razem prawie potykając się o własne nogi. Pomachałam mu, i pobiegłam do budynku przy plaży.

~ ROZDZIAŁ 3 ~ Tristian, walizka i szampon kakaowo-różany, czyli wizyta u Nico

Słońce już zaszło a na niebie powoli zaczynały pojawiać się świecące punkciki. Ciepły, letni wiatr przyjemnie muskał mi skórę. Mijając skrzyżowanie uświadomiłam sobie co ja robię.Mój rozum podpowiadał mi: Hmm tak, poznałam gościa w pociągu, rozmawialiśmy chwilę i ten zaoferował mi teraz żebym do niego przyszła. Będziemy zupełnie sami. Ja i obcy koleś.
No może nie do końca obcy. Ach, raz się żyje, są wakacje! Chwyciłam z powrotem walizkę i dalej kierowałam kroki do mieszkania wynajmowanego przez Nico. Wokół mnie rozpościerał się piękny, nadmorski widok: palmy rosnące wzdłuż ulic, wszędzie turyści, zakochane pary a na niebie mewy. Będąc w takim miejscu nie można stale podporządkowywać się zdrowemu rozsądkowi. Gdy wreszcie dotarłam pod jego dom i zadzwoniłam do drzwi, momentalnie zamarłam. Nie, nie dlatego że będziemy sami, ale uświadomiłam sobie jak teraz musiałam wyglądać. Po paru godzinnej podróży, zmęczona, spocona, brudna. Nie zaglądałam do lusterka od wyjazdu. Spodziewałam się, że gdy tylko przyjadę, będę mogła się odświeżyć. No świetnie! Chcesz sprawić miłe wrażenie na jedynej osobie którą tu znasz? Przyjdź do jego domu wyglądając jak pielgrzym po dniu wędrówki! Odwróciłam się i już miałam odejść kiedy zatrzymał mnie dźwięk aksamitnego głosu chłopaka:
-A jednak przyszłaś! Już myślałem, że się rozmyślisz i będę musiał sam cię odwiedzić.
Odwróciłam się w jego stronę i uśmiechnęłam się nerwowo. „Ignorowanie mnie przynosi ci same korzyści, radź sobie teraz sama” –wydawał się krzyczeć mój mózg. 
-No hej. –Pomachałam mu, wciąż nie ukrywając zdenerwowania. –Wiesz, może jednak ja…
-Wejdziesz w końcu czy masz zamiar stać w tych drzwiach do rana? –Przerwał mi Nicolas. Sięgnęłam po walizkę, ale Nico był pierwszy. To takie miłe z jego strony. Mieszkanie wyglądało całkiem dobrze. Małe, przytulne, posprzątane. Zdziwiło mnie to, spodziewałam się bowiem wielkiego syfu. No bo przecież tak wygląda każdy męski dom, co nie? Usłyszałam zamykanie drzwi za swoimi plecami.
-Rozgość się. Może chciałabyś pójść się odświeżyć? Pierwsze drzwi po lewej. –Powiedział, posyłając mi ten swój uśmiech pełen białych zębów.
-Czytasz mi w myślach! Nawet nie wiesz jakie to upokarzające tak stać przed tobą wyglądając jak łasica po porodzie! Mój wybawco! –pomyślałam. A tak naprawdę, uśmiechnęłam się krzywo i rzuciłam krótkie „dzięki, zaraz będę”. Wgramoliłam się szybko do łazienki i odetchnęłam z ulgą. Szybkie spojrzenie do lustra potwierdziło moje przewidywania. Chwyciłam pierwszą lepszą torbę i wyjęłam z niej kosmetyki. Weszłam pod prysznic i odkręciłam letnią wodę. Sięgnęłam ręką po różową buteleczkę z szamponem różano-kakaowym. Intensywny zapach szybko do mnie dotarł. Ciepła woda lała się z otworów w słuchawce, skapując na moje nagrzane ciało, posmarowane różano-kakaowym cudem.  Gdy już ostatecznie pozbyłam się ostatnich śladów zmęczenia okryłam się ręcznikiem i otworzyłam kolejną torbę. Hmm, nie, to nie ubrania. W kolejnej znalazłam tylko buty. Ze zdenerwowaniem wyrzucałam zawartość wszystkich trzech walizek ale na nic. Usiadłam zdruzgotana na białych kafelkach łazienki próbując zrozumieć co się stało. Gdzie są moje ubrania do cholery?! W myślach powróciłam do zdarzeń dzisiejszego dnia. Zderzenie z chłopcem przy wyjściu z pociągu. Nie możliwe. A co jeśli torba została na dworcu?? Może ktoś oddał ją do punktu rzeczy znalezionych. Okej, ale co teraz?? Siedziałam tak na chłodnej podłodze oparta o drzwi już kolejne parę minut. „Musisz to zrobić, chyba że zamierzasz iść do domu w ręczniku” –podpowiadał rozum.
-Ekhem…Nico? –Zawołałam przez szaprę w drzwiach. Usłyszałam odpowiedź z przeciwnej strony mieszkania.
-Co, Mo?
-Czy miałbyś może…jakieś zapasowe ubranie?- Idiotka. –Bo…chyba zostawiłam walizkę z ciuchami na dworcu… -Zmieszana, z turbanem na głowie wyjrzałam bardziej przez uchylone drzwi łazienki próbując dostrzec chłopaka. Wybuchnął śmiechem, ale po chwili w moją stronę poleciał kłębek jakiś materiałów.
-Dzięki. –Odpowiedziałam i wyciągnęłam rękę. Znów z ulgą zamknęłam drzwi. Spojrzałam na ubrania-Wielki, czarny t-shirt z nadrukiem i jeansy. „Okej” –westchnęłam. „Dobre i to”. Spodnie jednak okazały się zdecydowanie za duże. Wyglądałam jak mała dziewczynka, która ukradła tacie ubrania. Długo się jeszcze wahałam, po czym zdjęłam je. Bluzka była wystarczająco długa by zakryć mi pośladki. Mogła w zupełności posłużyć za sukienkę. Przewiązałam jeszcze włosy bandamą, poprawiłam makijaż i razem z walizkami wyszłam z łazienki. Bosymi stopami skierowałam się do miejsca, z którego dochodził cudowny zapach i nucenie chłopaka –do kuchni. Oparłam walizki o białe ściany przedpokoju i cicho jak kot zakradłam się za Nico.
-Co gotujesz? –zapytałam. Nico momentalnie odskoczył na bok.
-Jezu, Mo,  nie strasz mnie tak! Mało brakowało a dostałabyś tą szpachelką w twarz! –Powiedział Nico. Szybko jednak uspokoił się i powoli na jego twarzy pojawił się wielki banan. Gapił się tak na mnie jakiś czas, w końcu nie wytrzymałam. Naciągnęłam bluzkę najbardziej jak się dało.
-Możesz przestać się na mnie gapić? –Prychnęłam. Chłopak jednak jeszcze raz obejrzał mnie, zaczynając od nóg, kończąc na fryzurze.  W końcu spojrzał mi w oczy.
-Jeśli mam być szczery, to chcę tylko powiedzieć, że wyglądasz zajebiście seksownie. –Pokazał swoje lśniąco białe zęby. Dopiero teraz zauważyłam, że nie ma na sobie koszulki. Z trudem oderwałam wzrok od jego umięśnionego brzucha. Wyglądał jak ratownik z seriali telewizyjnych i gość z reklamy Colgate w jednym. Zaczęłam się śmiać ze zdenerwowaniem.
-No więc co gotujesz? –Zapytałam ponownie, chcąc zmienić temat.
-Ach, prawdziwie nadmorskie danie, mój specjał! Zapraszam do stołu! –Pochylił się jak kelner i wskazał mi miejsce. Zachichotałam cicho. Zjedliśmy kurczaka, był naprawdę pyszny. Kto by pomyślał, do zalet Nicolasa dopisuję „dobry kucharz”.
-Dobra, teraz ktoś musi to pozmywać. –Nico chwycił talerz i już miał wziąć mój, ale odsunęłam go.
-No nie, tyle zrobiłeś, daj mi chociaż w tym jednym ci pomóc. –Wstałam, uśmiechając się. Co jest ze mną nie tak? Zachciało mi się zmywać? Przecież nienawidzę tego robić… To tylko z grzeczności, tak. Okłamuj się dalej.
-Nalegam. –Chwycił drugi koniec talerzy i popatrzył mi prosto w oczy. Jego oczy są niemal tak samo błękitne, co oczy Jane. Uśmiech zniknął z naszych twarzy. Złapał mnie za rękę, powoli, wciąż nie spuszczając ze mnie wzroku. Przybliżył się. Za blisko. Co się dzieje? Drżały mi ręce, zdałam sobie sprawę z tego, do czego on zmierza. Musnął palcami zewnętrzną część mojej dłoni. Znów poczułam zapach jego perfum.
-Zoey… -Wyszeptał. Nie przezwisko tylko moje imię.
-A co tu się wyprawia?! –Od drzwi rozległ się donośny krzyk faceta. Nico puścił moją rękę, przewrócił oczami, westchnął i wziął naczynia, odwracając się do zlewu.
-Cześć, Tris. Już wróciłeś? –Zapytał blondyn, nie przerywając mycia naczyń. Tymczasem źródło głosu, który nam przerwał uratował mnie z tej dziwnej sytuacji, podeszło do kuchni. Okazało się być mocno opalonym szatynem z dredami. Przypominał mi Boba Marleya. Pod pachą trzymał deskę surfingową. Patrzył to na mnie, to na Nico.
-Nie przedstawisz nas sobie, brachu? –Zapytał. Czułam się tak zażenowana i zawstydzona jakby przyłapano mnie na uprawianiu seksu z pięcioma facetami. Tymczasem tylko stanęłam bliżej Nico, gdy ten miał zamiar mnie pocałować. Tylko. Nicholas znudzony odwrócił się i oparł i metalowy zlew.
-Mo, to jest Tristian, mój kuzyn u którego mieszkam na czas wakacji. Tris, to jest Mo…Zoey. –Przejechał ręką po włosach i wyszedł z kuchni. Znów zaczęłam się denerwować. Nie, to złe określenie. Już wcześniej byłam zdenerwowana, teraz denerwowałam się jeszcze bardziej.
-No więc Mo czy Zoey? –Opalony chłopak gapił się na mnie, jakby prześwietlał mój umysł.
-Zoey. Nicholas wymyślił sobie, żeby nazywać mnie Mo. –Odparłam, po czym sięgnęłam po telefon. 5 nieodebranych połączeń od Any. O matko, jest już cholernie ciemno. Nie wysłuchałam nawet do końca Tristiana, rzuciłam szybko:
-Przepraszam was bardzo, ale muszę lecieć. Miałam być w domu 2 godziny temu. Miło było cię poznać Tristian. –Uśmiechnęłam się przyjacielsko, chwyciłam walizki i pomachałam jeszcze do niego, stojąc przy wyjściu.
-Jest już ciemno. Pozwól się chociaż odprowadzić. –Nagle z innego pokoju wyszedł Nico.
- Nie trzeba, to tylko kilka minut drogi. – rozsądek znowu wziął górę.
- Masz świadomość, że spytałem jedynie z grzeczności? Odprowadzę cię, czy tego chcesz, czy nie. – uśmiechnął się przebiegle.
Wywróciłam jedynie oczami i  nie protestowałam. Chciałam, żeby ze mną poszedł wiedziałam, że tak będzie bezpieczniej.
- Noce bywają tu zimne, więc może lepiej ubrałabyś coś jeszcze – spojrzał na moje nogi i na jego twarzy pojawił się wymowny uśmiech. Zdanie „wyglądasz zajebiście seksownie” odbiło się echem w mojej głowie.
Kilka minut później stałam przy drzwiach w moich dżinsach z podróży z wielką plamą na kolanie oraz z wszystkim (tym razem sprawdziłam dokładnie) walizkami.
- Gotowa – zakomunikowałam Nico.
Chłopak rzucił w stronę Tristiana, że niedługo wróci i opuściliśmy mieszkanie.